ضد آفتاب خوب باید بتواند هردو نوع اشعه فرابنفش یعنی نوع آ و نوع بی را بلوک کند یا به عبارتی «وسیع الطیف » باشد و در عین حال از نظر زیبایی ظاهری قابل قبول.

از دیگر ویژگی های یک ضد آفتاب خوب، دوام اثر آن و مقاومت در برابر آب و تعریق است. برای رسیدن به این اهداف، شرکتهای سازنده ضد آفتاب معمولا از ترکیبی از مواد گوناگون استفاده می کنند.

این مواد را می توان به دو دسته تقسیم کرد: ضد آفتاب های فیزیکی که با منعکس کردن و پخش کردن اشعه فرابنفش عمل می کنند، و ضد آفتاب های شیمیایی که اشعه فرابنفش را جذب می کنند.

ضد آفتاب های فیزیکی مانند اکسید روی یا دی اکسید تیتانیوم اگر ذرات بزرگی داشته یا درصدشان زیاد باشد، رنگ سفیدی ایجاد می کنند که از نظر ظاهری چندان قابل قبول نیست. ضد آفتاب های شیمیایی هر یک قدرت جذب بخشی از اشعه فرابنفش را دارند. البته این ضد آفتاب ها گاهی باعث التهاب پوست هم می شوند.